Dit is een lichtpunt: een wandeling en heerlijk bijna niemand tegenkomen. Dan hoef je ook niet te praten, in een moeilijke tijd, veroorzaakt door maatregelen genomen vanwege een virus. Tenminste ik heb het moeilijk. Ik mag wel denken wat ik wil, maar het niet uitspreken. Anders denkenden, worden weggezet als gekkies, als een gevaar, als mensen “met een roze bril op”. Dat is wat mijn oudste vriend (we kennen elkaar 37 jaar)aan mij tergschreef, vandaar de aanhalingstekens . Een roze bril? Volgens mij betekent dat dat je de dingen mooier ziet dan de werkelijkheid. Volgens mij is het net andersom: ik zie het juist niet mooier, maar vraag mij dingen af. Ik stel vragen, zoals ik laatst iets vroeg over een ander onderwerp: “waarom mogen mensen hier alleen nog maar met pin betalen?” – Vanwege veiligheid, was het antwoord. Dat is vreemd! In 15 jaar is daar (waar ik werk) nog nooit een overval geweest, ingebroken of geld gestolen. Dan moet er een andere reden zijn, denkt de gek.

Vanwege dezelfde reden, kon ik pas geleden, op een andere plek, een café, in een andere stad , ook alleen met pin betalen. Dat gaan we nu steeds vaker zien overal.

O ja, lichtpuntjes…daar gaat dit stukje over: die zie ik tijdens een wandeling, als ik een mooie foto of film zie, mijn hond die opknapt of die enkele keer dat ik een gesprek heb met een gelijk gestemde. Of als ik moet lachen om de NOS, die in haar verslaglegging een vergissing maakte: een nulletje te weinig, waar het ging om het aantal demonstranten in Den Haag en Berlijn.

Een lichtpuntje als er weer 1 persoon wakker is geworden.

Een lichtpuntje, als je tenminste een open gesprek kunt hebben, al ben je het oneens met elkaar.

Een lichtpuntje als lekker koffie drinkt in je nieuwe tuin.

Een lichtpuntje als je van iemand ouderwets een kus en knuffel krijgt.