Niet te verwarren met: eenzaam

Ik liep vanavond alleen door de straten. Niet echt alleen, maar met mijn hond.

In tegenstelling tot wat tegenwoordig gewoon is, kijk ik niet op en scherm,

maar om me heen , naar Sancho , naar mensen op straat en heb ik

allerlei gedachten die door mijn hoofd schieten.

Nu ook! :

Alleen zijn! Dàt is waar ik de laatste tijd veel mensen over hoor.

Hoor tussen aanhalingstekens, omdat ik niks hoor , want ik zie vrijwel niemand.

Ik bedoel dan dus “less” , nee , ja, minder : lees. Ik lees dat geregeld .

Wat?! Dàt, over alleen zijn:

” Nou ,ik ben graag alleen”

“Ik ben ook alleen hoor ?!”

“Ik ben graag in mijn eigen – bû ûh bubbel ” Mijn pen struikelt over dat woord.

Vanavond ook weer een vrouw die schrijft dat ze het liefst alleen is.

Ik krijg soms het gevoel dat zij zich graag willen vergelijken of zo.

Vergelijken met mij? Alsof ze mij kennen? Maar dan komt hèt of eigenlijk vaak al een dag

voor ze dat zeiden;

ik ken hen dan niet, maar als ik lees over school, wandelen, kinderen, is er vaak ook een man

die een rol speelt. Die kinderen waren er niet zomaar opeens.

Of ik hoor: “ik ga wel geregeld met een vriend(in) iets leuks doen of we praten thuis gewoon wat. ”

Of…. ze , een andere vrouw bedoel ik daar mee, is 5 van de zeven dagen bij haar kinderen en kleinkinderen.

“Och, zo heerlijk om alleen te zijn!”

Ja! Ik bedoel “NEE!” . Je bedoelt: ik vind het wel eens fijn om alleen te zijn.

Gewoon in mijn joggingbroek, met een glas muntthee en een dekentje over me heen, film kijken.

Dus jòh, hou op met je ge-LUL over alleen zijn, want de meeste tijd ben je dat helemaal niet!

Ik klaag niet of zeur niet, hoewel…..natuurlijk klaag ik soms wel eens of huil ik,

maar voel me ook gelukkig: gelukkig omdat ik al heel lang geleden goed geleerd heb

om ALLEEN te zijn.