Ik maak het iets specifieker: een liefdesrelatie;

We willen het allemaal ! In elk geval de meeste mensen wel. Alleen zijn is niet zo leuk , maar wel leuker dan samen zijn, als de hoofdreden is : ik wil persé niet alleen zijn!

Van de week ging ik eens terugkijken . Ik schoof mijn hoofd even open , zocht in de laatjes en ja… “ relaties “ gevonden ! Ik blader daar doorheen en zie een patroon, in de relaties die ik met vrouwen heb gehad . Die lieve, goeie Zorger , wie trekt die aan, denk jij ? Als je mijn blogs vaker leest, mag je niet mee raden . Als ik terugkijk , kwamen er grofweg 2 soorten vrouwen op mijn pad. Nee, eigenlijk 3 : een zorgSter , maar dat werkt niet bij een man die het zelf kan . Een type dat mij leuk vond , maar dan mistte ik de inhoudelijke aansluiting . Zal ik het zo omschrijven ? Nummer drie is eigenlijk nummer 1 en die kom ik vooral tegen : vrouwen die wat nodig hebben. Ik bedoel dan geen geld of cadeaus ( dat heb ik ook niet trouwens ) , maar een stuk zorg en aandacht . Ik ga dat uitleggen : 11 jaar geleden had ik een burn-out en dat was niet leuk . Het was behoorlijk pittig , kan ik wel zeggen en heeft 2 jaar geduurd . Na een bezoek aan mijn toenmalige huisarts , kwam ik terecht bij een psycholoog, waar ik al eerder was geweest overigens . Wat daar besproken werd, ga ik niet schrijven en dat zou ook niet eens kunnen, maar 1 vraag van haar haal ik uit een andere la en schrijf ik hieronder :

“Wie is er voor jou ? “ Ja, de vraag is het antwoord . Ik zat in een relatie met een lieve vrouw , maar die gaf heel eerlijk aan dat ze dit niet aankon . Echt een lieverd hoor: top verpleegkundige en verzorgende , we hadden het altijd fijn samen, deden leuke dingen, de seks was prima, de knuffels heerlijk en we hadden voldoende gemeen met elkaar. Nu elf jaar en een paar kortere relaties verder, zie ik een patroon: ik ben er voor de ander, maar daar komt de vraag weer : “wie is er voor jou?!” . Als ik wel steun kan gebruiken, kan de ander dat (nu) (net even) niet aan, is zelf zwak, ziek en misselijk en ik ? Ik begrijp het wel, zoek het zelf uit en vervolg mijn pad. Ik realiseer me de laatste tijd pas echt goed, dat ik mezelf nooit afvroeg of ik het wel aankon…? De periodes van haar depressie? Ik begreep het weer en stond klaar waar nodig. Tot ik zelf……kiest u maar: door mijn rug ging, een enkel brak of overspannen raakte.

Later kreeg ik relatie met ….je raadt het al: een zelfde soort type vrouw met zelfs een soort gelijke achtergrond en hoe bizar, ook periodes van depressie. * ik kan uit ervaring zeggen dat dat iets heel anders is, dan een goede dag. Daar zou ik een heel verhaal over kunnen schrijven, maar het gaat hier om relaties en het patroon dat ik zo duidelijk zie. De conclusie kan ik nu wel zo’n beetje schrijven, is niet algemeen, maar wat ik , Franck beleef deze dagen en jaren : Een liefdesrelatie kan prachtig zijn! Wat mij betreft moet het wel een gelijkwaardige relatie zijn. Of stel ik dan teveel eisen? Zoals in de tv serie “Goede tijden , slechte tijden”? Dat? Verwacht ik dan teveel? Dat je er bent voor elkaar? Is dat ouderwets? Ik voor haar, maar zij ook voor mij.

Anders nog iets? Het kan, maar voor mij blijkbaar niet. Morgen misschien, ik zal wel zien.