Zondag 16 juni 2024

Ik “ ken “ iemand die dagelijks een “ stukkie” schrijft .

Nou ik niet ! Ik schrijf heel onregelmatig, een stukje , blog , artikel of hoe noem je het ?

Ik heb nu al even niks meer geschreven.

Ik dacht net buiten , dat ik al even niks geschreven heb , waarom niet en of ik dat zal schrijven ?

Ja. Punt. Ik ben gewoon erg moe de laatste tijd . Te moe en te druk om een stukje te schrijven .

Het leek wel of het opeens begon toen ze 90 werd :

Veel meer zorg voor en om haar . Als je geen werk hebt met een salarisstrook, mag jij dat doen in je eentje . Ik mag op herhaling , dacht ik laatst . 20 jaar geleden had ik ook een berg zorg voor mijn moeder en nu weer .Al zat er toen ook een voordeel aan: een van de verpleegkundige werd later mijn vriendin, voor bijna 8 jaar, maar dat ter zijde.

Ik ben blij dat ze er nog is hoor ! (mijn moedertje )Meestal dan . Dat mag ik gerust zeggen “ meestal dan “ , want zij zegt juist meestal dat ze het liefst naar de hemel gaat . “Het is klaar zo! Ik ben alleen bang dat jij in je eentje overblijft “ en daar heeft ze gelijk in . Dat ik snap dat ze er wel klaar mee is, bedoel ik dan. Ook het stuk dat ik er dan alleen voor sta. Dat is nu al zo en al heel lang zo.

Dus , tja , schrijf ik dit maar en warempel, ik heb al een stukkie . Ik ben gewoon heel erg moe en kom maar aan weinig dingen voor mijzelf toe. Bijzonder is dat: ben je net aan het opklimmen , nadat je lang burned out was, krijg ik nu weer een flinke portie zorg voor mijn kiezen. Het lukt me allemaal wel hoor. Dat wel! , maar het is maar net of nèt niet? Net wel, maar had ik ’s avonds na het koken en eten, alles mooi opgeruimd , nog voor de koffie; lukt dat “gewoon” niet meer. Dus meer energie voor de dagelijkse dingen, heb ik niet, maar fitness lukt vrij goed. Al lukt het me niet om 2 keer per week te gaan en dat was wel het doel.

Ik belde nog even op om te vragen hoe het gaat. Of nou ja, nog even ; ik had a vier keer eerder gebeld, maar zonder hoorapparaat, hoort zij dat niet. Nu, eind van van de middag, een uur of kwart voor 6, hoorde ze de telefoon wel. Een kort telefoontje werd te lang en ja hoera wederom met de nodige irritatie. Ik heb meer dan eens gehoord dat dat er bijhoort: met mensen die oud en licht dementerend zijn. Dat is ze echt wel en al een tijdje, al zegt ze zelf nu weer van niet. Ook dat hoort erbij, het ontkennen. Jammer is dat en vooral vervelend dat mijn moeder niet begrijpt hoe zwaar het is voor mij. Als ik zeg dat ik moet gaan, geeft ze nog nèt dat tikje met “ik hoop dat het niet weer 4 dagen duurt, voor ik je weer zie”. Dat zorgt (bij mij) ervoor dat ik me schuldig voel en uitleg ga geven, waardoor ik “Mijn film” maar nèt haal, omdat ik net iets te snel mijn vis en friet opeet en afreken. Best een dure vis trouwens, maar vooruit. Het belangrijkste doel was even weg: film en daarvoor nog wat eten, zonder dat de telefoon blaft, de hond piept of andersom. In elk geval even wat voor mezelf, al is dat ook in m’n eentje.

Vandaag is het maandag en is de hulp gelukkig even geweest. Het huis weer schoon en ikzelf een beetje opgeruimd; door tijdens de koffie een beetje kletsen en letterlijk voor en na de koffie, ruim ik ook op natuurlijk.

Dinsdag is het weer een retourtje hoorwinkel, donderdag de monteur die een lamp koppelt aan de deurbel en telefoon of zoiets en ’s middags de praktijkondersteuner. “Als jij te moe bent, hoef je niet te komen hoor” , zegt ze nog aan de telefoon met de beste bedoeling. “Ik kan dat ook best zonder jou af”. Als dat eens waar was. Nee, elke afspraak van belang, moet ik wel bij zijn om zo voorzichtig mogelijk het gesprek bij te sturen. Het is geen toeval, dat ik de laatste tijd veel dingen zie en hoor of mensen die oud en aan en licht dement zijn : series, films en pas een theaterstuk. Heel interessant, boeiend en ook leuk om te zien. Om er zelf als mantelzorger middenin te zitten, iets minder ; vooral vermoeiend. Wie neemt het stokje over? En wanneer?

Of neemt God het al snel over?